Elegancja-Francja: Odzieżowe nowości

Pozostajemy w klimacie ciuchowym.

Ale zanim dojdę do tego, w jaki sposób stałam się właścicielką trzech nowych elementów odzieży wierzchniej ( nie. nie wystarczy, że weszłam, przymierzyłam i kupiłam), muszę Wam opowiedzieć kilka faktów o sobie. Właściwie będą to dwie zaledwie informacje: 1) całe życie myślałam, że jestem za niska na marynarki i w związku z tym omijałam je szerokim łukiem, 2) jestem ciuchowym skąpcem - zawsze jest mi żal tych wygórowanych (w większości przypadków) pieniędzy za niewygórowane jakościowo szmatki.

Jak to się ma do sprawy? Otóż, gdy rozpoczynałam karierę w świecie finansjery okazało się, że obowiązuje mnie dress code - żakiecik, spódniczka/spodnie, koszula, te sprawy. Wybierając się na zakupy byłam szczerze przerażona. W myślach widziałam tylko te przydługie rękawy marynarki, te niedopasowane, skracające mnie jeszcze bardziej fasony, a w tym wszystkim ja - mała i spocona z nerwów. Dodam, że w tych czasach panował marynarkowy szał. Wszystkie dziewczyny dumnie nosiły różowe marynarki z Zary z podwiniętymi mankietami, a ja w skrytości serca, zazdrościłam im.
Nadszedł mój czas. Weszłam do Reserved i przymierzyłam marynarkę w rozmiarze 34 - zupełnie zapomniałam, że takowy istnieje. Okazało się, że wyglądam jak człowiek, i choć niekoniecznie mogę się zapiąć na skromny guziczek, jakim żakiet dysponował, to i tak fason jest ok. Tak więc przełamałam lęk i noszę marynarki.

No ale jak wiemy, marynarki swoje kosztują. A ja jestem skąpcem. Dlatego też dzień, w którym wstąpiłam do pewnego charity shopu będę wspominać nawet na łożu śmierci. Weszłam w gościnne progi British Red Cross i od razu znalazłam wieszak z żakietami, a tam dwie cudne marynareczki, czekające tylko na moje przybycie.

Pierwsza ro klasyczna, mała czarna marynarka. Druga wykonana jest z tkaniny chyba zmieszanej z lnem, nie ma kołnierza i ozdobiona jest zameczkami, ćwiekami.

Obie były nowe - czasem w charity shopach możemy znaleźć końcówki kolekcji, które sklepy oddały na cele dobroczynne. Obie kosztowały po 7,5 funta....!!! :)))

Jeszcze jedna anegdotka jest taka, że podczas płacenia pogawędziłam sobie z miłym panem i okazało się, że wystąpił jakiś błąd na kasie - zamiast 15f nabiło się 3 500 000 - tak, 3,5 miliona. Śmialiśmy się z panem, że to największa transakcja w historii charity shopów, ale niestety, ja nie mam środków na jej pokrycie. Na sam koniec pan zapakował mi żakiety w elegancką, papierową torbę, mówiąc - "Niech myślą, że wydałaś dużo pieniędzy w jakimś drogim sklepie" :)

Trzeci żakiecik jest oczywiście z Matalana. Bardzo mi się podobał, ale nie podobała mi się cena 20f.